Οριακά γυμνάζομαι
στο μικρό του φως
κι αφιερώνομαι στις προσταγές του
για να λοξοδρομήσω, θετικά..
ν' απαλλαγώ του μαύρου
που με κύκλωσεμήπως και τ' αναβάλλω!
Τ' αγάπησε νομίζω το ιερό μου
εκείνο το παιδί
που γκρίνιαζε για φως.
Τι χάλαγε τον κόσμο!
Τ' αλίμονο της μέρας..συνηθίζεται;
Τ' αλίμονό της έκλαψ' εξ' αρχής.
**
Στη χούφτα μου η φλόγα αναμμένη
ενός μικρού κεριού
η προσταγή στο άγνωστο!
Κει που το δάκρυ μέλισσα μυρίζει
κι' ακολουθεί καθοδική πορεία
στο λευκό μου μάγουλο.
Κι έτσι που στάζει σταγόνα κέρινη
επάνω στην ψυχή
πλάθω καινούρια όνειρα
φτιαγμένα στο ζεστό της
και τα παγώνω
στης ανάσας μου το "αχ"..
Σχήμα τους δίνω να μη μείνουν ορφανά
και αλητέψουν
απ' το τσόφλι της καρδιάς ..
*****
Δημήτρηc Δικαίοc - Μαρία Νικολάου